27 d’abril, 2007

¿Va a ser que no?


Bé, al final resulta que després d'haver fet mil i una consultes, les targes aquestes PCMIA (o com es diguin) són molt "bones" dins el territori "nasionà", però a la que surts d'Espanya, tururut violes. Per tant, és molt possible que m'hagi d'anar connectant de tant en tant en els cyber's que vagi trobant, i no sempre, que es tracta precisament de desconnectar! bé, la cosa és que jo pensava que em seria més fàcil anar posant la web al dia que el blog, però em dóna la sensació que serà al revés. Sigui com sigui, la connexió no me la pinten fàcil, precisament... així que... On vera!

Us vull agrair tots els comentaris que m'heu deixat en les dues entrades anteriors i que no he pogut comentar una per una com a mi m'agrada, però és que, de veritat, vaig de cul. He intentat arreglar la plantilla, em sembla que més o menys ho he aconseguit. Em falten algunes adreces que tenia a la plantilla immediatament anterior a la que se m'ha perdut del tot (o era immediatament posterior?) per tant, alguns de vosaltres, que potser hi éreu i ara no hi sou, sisplau, envieu-me les vostres dades, o deixeu-me un comment, que us hi tornaré a afegir. D'acord?

Abans de marxar del tot encara comentaré alguna cosa de llibres i pelis (el post dels vostres somnis quedarà per ser tractat a l'octubre, espero que encara hi sigueu, que no us hagueu cansat de blog)

Apa, vaig a veure això del cor de la ciutat, que em queda poc. Igual per la France fan "Le coeur de la cité" !!! maremeva, quin enganxe que porto, amb lo dolent que és! però ja us vaig dir en el seu dia: ningún no és perfecte, i jo tampoc, glups!!

Que digo que después de haber hecho mil y una consultas, resulta que eso de la tarjeta PCMIA (ocomosellame) va muy bien dentro del "territorio nacional", pero a la que sales de España, tararí que te vi (que el roaming es más que caro, para muchimillonarios) y que yo pensaba que sería más fácil poner la web al día que el blog, pero no me extrañaría que vaya a acabar siendo al révés. Bueno, ya os enteraréis.

Y digo también que agradezco vuestros comentarios en los dos posts anteriores, que no me he podido entretener en responder a cada uno como me gusta hacer, porque sencillamente, voy de culo (podría decir de bólido, que es más fino, pero así se me entiende mejor). En cuanto a la plantilla de mi blog, he estado intentando arreglarla - como habréis observado- y me doy cuenta de que hay algunas direcciones de blogs que tenía en la última versión y que se me han perdido para siempre, pues la plantilla que guardé (por suerte) era anterior a la que se ha perdido. No sé si me habéis entendido, seguro que me explico como un libro cerrado.

Y que antes de irme definitivamente quizá comente algo sobre libros y películas y que el post prometido sobre vuestros sueños va a tener que ser pospuesto hasta octubre, porque ese si que ya no me da tiempo. Y que espero que cuando vuelva, todavía estéis, que no os hayáis cansado del mundo de los blogs.

Y por último, me voy a ver "El cor de la ciutat", ese requetemalísimo culebrón que me tiene enganchada como una idiota. Con un poco de suerte, en la France darán "Le coeur de la cité"... y bueno, que ya dije en su día que nadie es perfecto y yo tampoco (glups)

22 d’abril, 2007

Un petó, fin i s'acaba!/ ¡Un beso, fin y se acabó!

Doncs això: que moltíssimes gràcies a tots i a totes per llegir-me tot aquest temps (jugant, jugant, porteu llegint-me un parell d'anys, entre l'espai msn i aquest, eh?)
Uns se n'han anat, uns altres han vingut... com la vida mateixa, perquè... això és la vida.
Companys, companyes, potser encara escriuré algun altre post, però molt em temo que no gaires més, per la feinada que em queda fer abans de marxar (s'ha de posar el Blauet "a son de mar", que gairebé ja està fet, però cal fer una pila de preparatius de darrera hora, paperots i històries)
Bé, no em vull enrollar, segurament em veureu per aquí fins unes hores abans de marxar, però per si de cas, per si l'últim dia no puc dir res, per si... per si... per si...
Una forta abraçada a tothom i ... si m'hi voleu, quan arribi de nou, "tornaré".
Us deixo la foto promesa ahir, amb uns testimonis d'excepció: els nostres fills.
Gràcies!!!!


Perdonad que hasta ahora no haya podido traducir, es que estoy ultimando detalles para el viaje y ando bastante liada. Aquí va la traducción:

Dije que muchísimas gracias a todos y a todas los y las que me habéis leído todo este tiempo, que sin darme cuenta llevais haciéndolo, entre el blog del msn y éste, un par de años.

UNos llegaron, otros se fueron, algunos pasaron de largo, algunos se quedaron... es la vida misma, porque esto no es más que el reflejo de la vida.

Puede que antes del día 1 todavía escriba algún otro post, pero no me queda claro, ya que, como os digo, ando liadísima de aquí para allá. Y por si acaso no pudiera daros el último abrazo (que espero que sí), os doy uno bien grande ahora mismo...

La foto que os colgué ahí es el momento de la ceremonia de la boda en que salieron los testigos (¿testigos? ¿testimonios? hay que ver qué lapsus lingüísticos tengo a estas alturas, madremía) en fin, que, como dicen algunos por ahí en los comentarios, más que testigos parecen guardaespaldas (el sentido del humor es lo primero, en ésta, vuestra casa) (qué bien me ha quedado eso, ¿verdad?)...

En fin, que si no pudiera despedirme , vaya este post como despedida. Que volveré y que muchísimas gracias a todos.

Oichs!

Lo siento, ayer no os dije nada, pero había una razón de peso...
Ho sento, ahir no us vaig dir res, però hi havia una raó de pes...






¡tenía una cita!
tenia una cita!

Au va, feliciteu-me!!!!

¡Vaaaaa, felicitadme!

19 d’abril, 2007

¿Vosotros "me" veis?

Yo no tengo acceso a mi blog "principal", o estoy más tonta de lo habitual o no sé qué pasa...
Lo que y veo cuando publico mi propio blog "httpp://elmeumar.blogspot.com" es una página de color azul y unas palabras en lenguaje html.
He accedido a través de "Arare al diari" y a través de "Mi camino de Santiago" y cap problema, pero "el meu mar" aparece como os digo.
Como voy de bólido y no tengo tiempo para mirar de qué se trata... lo dejo como está y si sale con barba San Antón y si no, la Purísima Cocepción.
Si veis esto es que yo estoy tonta o mi oerdenador está tonto o... que la informática se me ha rebotado de nuevo.

17 d’abril, 2007

Apocalipsi



Ja ho sé, que s'està escalfant el planeta, que a partir del 2050 no s'hi podrà viure, que estem fatal, que som molt dolents, que no tindrem aigua, que no podrem menjar que...

JA HO SÉ!!!!

però coi... no m'ho estigueu recordant cada cinc minuts des de tot arreu.


MISERICÒRDIA!!!






Arare Caótica


Se m'ha desconfigurat tot, tot i tot! No trobo la plantilla "vella", però si que he trobat una plantilla molt més "vella" encara. Així doncs, agraïria que aquells que no us veieu a la dreta del meu blog em deixéssiu un comentari per arribar de nou als vostres blogs i poder-vos tornar a afegir.


La informàtica i jo som així, senyors, I'm sorry!


Se me ha desconfigurado todo, todo, todo. No encuentro la plantilla "vieja" pero si que he encontrado una plantilla todavía más "vieja". Así pues, os agradecería que, cuando entréis, si no os veis a la derecha, me dejéis un comentario para llegar de nuevo a vuestras páginas y volver, poco a poco, a tenerlas añadidas.


La informática y yo somos así, señores. ¡I'm sorry!

Votar per correu

Sempre he pensat que com a bona ciutadana, cal anar a votar quan hi ha eleccions. Sovint m'equivoco - diria que potser no l'he encertat mai, el meu vot- perquè, senyors, l'he canviat unes quantes vegades. Perquè - em sembla que ja ho he dit alguna altra vegada- jo sóc de les que llegeixen els programes electorals. I si més no, recordo o intento recordar què m'havien promès aquells a qui he votat en les anteriors eleccions i què és el que han complert després. I actuo en conseqüència. He rebut molts cops, a la vida. Polítics i dels altres. Els altres, formen part del guió que hi ha escrit per al transcurs de la meva vida, malgrat que pel mig s'hi entortolligui allò que en diem llibertat personal, que et fa anar escollint el camí cada vegada que et trobes un encreuament i fins i tot, s'hi entortolliga allò que anomenem atzar, o sort. Però això darrer, va fortament lligat amb la llibertat d'escollir, que deiem. Però ara no volia filosofar sobre això.



Deixeu-me acabar de dir que els cops polítics són els que més m'han dolgut, perquè m'han fet anar desconfiant, a poc a poc, els que m'han anat decebent de tot allò amb què jo creia fermament, de totes aquelles idees sobre la justícia que m'havien inculcat des de menuda. Ja m'ho va dir una vegada, el meu pare, que en pau descansi:


- Nena, no es pot confiar ni en la justícia. No et pensis pas que anant amb la veritat pel davant en sortiràs sempre ben parada. Malgrat tot, tu ves sempre amb la veritat pel davant.-


Jo hi veia una contradicció, en les paraules del meu pare, però mai li vaig discutir. Ara veig que tenia molta raó.


Però jo us volia parlar, avui, del vot per correu. De com resulta, de complicat, el fer-ho!Nosaltres, com ja sabeu tots els que em llegiu, el dia 1 de maig - si res no ho impedeix, ep!- marxarem. Avui hem anat a Correus on ens han informat, molt amablement, de tot el que hem de fer. Resulta que, després d'haver fet la sol·licitut (avui) ens hem d'esperar a què ens arribin les paperetes a casa. Jo em pregunto si ens enviaran una papereta de cada partit, suposo que si! perquè puguem escollir la que vulguem. Llavors haurem d'anar personalment a Correus altra vegada (malgrat que avui ja ens hem identificat i tot això) i enviar les paperetes definitives.


Jo em pregunto si tindrem temps... amb tanta trava, sembla ben bé que no vulguin que votem! En fi... i si no votem, doncs... "ja s'ho faran". Els mecanismes són ben rebuscats, ja us ho diré ben clar. Malgrat tot, per intentar-ho, que no quedi!



Traduzco por la tarde.

16 d’abril, 2007

Que quede constancia

Que quede constancia que Gades me encanta. Que no dije que no me hubiera gustado "Carmen", ni mucho menos. Pero que yo esperaba toda la música de la ópera de carmen y no es así. Os dejo "Farruca", juzgad vosotros mismos. Una grabación del año 1969 con un Gades jovencísimo. Me encanta y espero que a vosotros también. Que la disfrutéis.


15 d’abril, 2007

Carmen

Us deixo un video de la peli "Carmen", d'Antonio Gades. Aquesta tarda, al Liceu, actuava la Companyia d'Antonio Gades,evidentment, sense Gades (quin ensurt, si hagués actuat ell!)... una actuació impecable per un ballet que mescla la música de Bizet amb flamenc pur. Un magnífic espectacle, una magnífica tarda.
Al blog de l'Herald de l'Eixample podeu trobar més informació. Jo no sóc prou objectiva per analitzar aquesta obra, perquè, tot i que, com us dic, m'ha encantat, no m'ha arribat a l'ànima, com m'hi arriben, per exemple, les coreografies de Maurice Béjart (que no és en absolut comparable)... i no m'enrollo més, va. Us deixo un fragment de l'òpera, també, au!



14 d’abril, 2007

Olors, aromes , fragàncies, essències...

Llegint el Gatot he pensat... i per què no?
Encara estic "processant" allò dels somnis (que ho faré, ho faré, però no encara, que tindré una setmana molt atrafegada, com feia... hmmmm .. deixeu-me pensar... potser feia trenta-un anys que no tenia una setmana tan atrafegada, ja us explicaré per què) doncs estic processant els vostres somnis, però se m'acut fer-vos una altra pregunta de no res, va, no sigueu tímids:
Atenció, pregunta:
Quina és la fragància que més us agrada? quina us agrada per vosaltres mateixos/mateixes i quina per la vostra parella?
Todavía estoy "procesando" aquello de los sueños de los bloggers, y prometo acabar de hacerlo, sólo pido una semana más, porque esta semana que empezará el lunes va a ser una semana muy atareada para mi. Y comentaba que hace 31 años que no tenía una semana tan atareada, ya os contaré. Pero mientras, para que no os aburráis en el fin de semana, se me ha ocurrido, leyendo el post del Gatot, la siguiente pregunta:
¿Cual es la fragancia que más os gusta? Cual os gusta más para vosotros mismos/mismas y cual es la que os gusta para vuestra pareja?

11 d’abril, 2007

Matizando, que es gerundio

Ahir vaig fer unes afirmacions una mica "imprudents", perquè les reaccions han estat diverses. M'explicaré una mica millor.

Jo m'estava referint, una mica crípticament, a les relacions pares-fills i no pas a la relació de parella, que, segurament, en el cas que jo parlava ahir, no seria tan "dràstica" perquè precisament volem la parella per estar acompanyats, perquè ens estimem, perquè bla bla bla bla. No vaig per aquí.

Vaig per un altre cantó. Què faríeu si un fill vostre us anunciés que se'n va a viure a mils de quilòmetres de vosaltres? Segurament, us sabria molt de greu perquè el veuríeu poc. Segurament, intentaríeu que trobés una feina més a prop de casa perquè... però si veiéssiu que el que ell desitja realment és anar a viure al Canadà o a Austràlia (o allà on sigui)... li tallaríeu les ales, dient-li que us està abandonant?

- Ves, fill meu, i viu la teva vida- això és el que li diria jo a un fill meu. I em guardaria la pena que em pugués fer el fet que - egoïstament- jo el veiés menys del que estigués acostumada a veure'l.

Perquè no es pot dir: - Fill meu, ves i viu la teva vida però pensa que jo em quedaré aquí mortificada pensant que no hi ets i ja m'explicaràs què faré jo i...

L'amor materno i paterno filial no ha de ser un "amor ablatiu", que busca el "no patiment" dels pares, en detriment de l'aplicació de la llibertat per part dels fills.

Deixa'ls volar. Si se la foten, ja s'aixecaran. Que sàpiguen que et tenen al costat (o a mils de quilòmetres) però que els faràs costat en el que puguis. Que ho sàpiguen. Però no els aclaparis. L'únic que aconseguràs fent-ho, és que marxin amb un sentit de culpa que potser farà que no siguin feliços.


Vale, traduzco, que hoy es más complicado.

Digo que ayer levanté polémica porque dije que "amar es dejar libre al amado". Y explico que, con la propia pareja, es mucho más difícil de asumir, aunque sea igualmente cierta mi afirmación, que he meditado durante media vida. Difícil, aunque no imposible. Pero un poco utópico si, por la propia naturaleza humana.

Pero ahora vamos a proceder a situar el tema de otra manera: en el amor materno y paterno filial.

Creo que hay que dejar volar sin ataduras a los hijos. Que ellos deben saber que nos tienen a su lado (aunque sea a miles de quilómetros de distancia), pero que nos tengan a favor con todas las consecuencias. Incluso si se nos alejan, para siempre o por un tiempo determinado.

Que no se le puede decir a un hijo:

-Sé feliz, vive tu vida, pero acuérdate de que yo me quedo aquí hecho polvo porque tú te vas.

Que a eso le llamo yo "chantaje emocional".


En fin, en castellano me ha salido mejor.
Y eso que, según tele Madrid, los catalanes creemos que este idioma es un idioma de segunda. Yo me pregunto de segunda qué.
Ayyyyy, que no quería decirloooooooooooooo (pero lo dije). ¿Chantaje emocional?
Qué mala eres, Arareeeeeeeeeee!!!!

10 d’abril, 2007

la veritat

Estimar de veritat és dir:

- Sigues feliç-

I punt.

Sense "però recorda que..."

sense "però no facis..."

sense "però no diguis..."

sense "i tingues en compte que..."

No.

Estimar de veritat és dir:

- Sigues feliç, sigues tu.

I punt.





Així no.



Així si!

Estimar de veritat és dur!

09 d’abril, 2007

Desestructurada


Així és com em sento. No m'hi havia sentit mai. Mai, no. No gaire. Però m'hi sento. No sé escriure. N'hauré d'aprendre. Les peces dels puzzles no encaixen. Hi ha forats, esquerdes que s'omplen de pluja i d'aire. Què cal fer, quan els retalls no quadren?

05 d’abril, 2007

Proust, Crist i la tarta Tatin (sembla un embarbussament)

Records a partir d'una imatge. Quant de temps ha passat des que vaig començar l'aventura de l'ordinador! però d'això ja n'he parlat altres vegades, aquí i en els comentaris a d'altres blogaires, per tant, no us donaré més la tabarra. Només em recordava a mi mateixa, davant d'un Amstrad? ... No sóc capaç, ara mateix, de recordar el nom del primer ordinador que va ser meu-meu i no dels meus fills o del meu primer marit, que ell en tenia un d'aquells que s'endollaven a la tele, o sigui, que la tele feia de monitor i s'havia de "carregar" des d'una cinta de cassette. Alguns blocaires ni tan sols devien haver nascut (glups). Però tornant a la meva pròpia magdalena prosutiana (que després us en parlaré, de Proust) us diré que per un moment se m'ha acudit pensar que ara, còmodamet i des de casa, escric un post diari (o poc menys), envio correspondència i en rebo, "domino" a la perfecció algunes de les funcions del meu pecé (vale, d'altres, no les domino gens, ja ho sé, però ja m'enteneu) i veient-me (com si hagués fet un vol per damunt de mi mateixa) he recordat els meus dolorosos dies davant el primer pecé, com us deia al principi, plorant com una Magdalena (no pas proustiana, aquest cop) perquè pensava que mai a la vida podria dominar-lo. I heus ací l'Arare, explicant petits trucs a gent que encara en sap menys que ella, com si d'una Sra. Francis qualsevol de la tecnologia es tractés.

Sobre Proust... després del toc d'atenció de Jaka, aquell dia que vaig parlar de les lectures que em volia endur a París... em vaig adonar que molta magdalena i molta història, però que jo no havia llegit mai Proust. I ni curta ni gandula (com es tradueix, ni corta ni perezosa, eh? eh?) vaig anar-me'n a Fnac (si, encara que ho critiqui, hi vaig, què passa?) i m'hi vaig comprar la primera part, del mític "A la recerca del temps perdut", que es veu que són sis llibres (sis). Us he de confessar que encara no l'he començat. Jaka, em pots dir de tot i més, que m'ho mereixo. En aquell moment estava amb la biografia de la Roig - que ja vaig acabar- i després vaig agafar "París no se acaba nunca", aquell de Vila Matas que em va recomanar la Frac i que ja he acabat. I també en tinc dos que esperen ser llegits, tots aquests, abans de Proust: l'un es diu "El fil d'Ariadna", és d'una tal Mariona Masferrer, que no conec, i que em va deixar la Feli, l'amiga que ve amb mi a caminar i de vegades a córrer. Quan correm no li cal suportar les meves confessions, perquè no puc dir fava i només se sent "buf buf buf". Quan caminem, la pobra m'escolta en confessió i gairebé diria que de vegades em dóna l'absolució i tot. Beneïda sigui, té el cel guanyat!

L'altre llibre que tinc és un que em va deixar l'Andreu, que tocarà la guitarra el dia ... però això ja ho explicaré quan toqui, si ho faig. El llibre en qüestió és de José Maria Loperena i es diu "El circo de la justicia". M'hi estic fent un bon panxó de riure, el vaig començar ahir mateix, però em va quedant la constatació que, efectivament, la justícia és "un cachondeo", com deia aquell alcalde de no sé quin poble d'Andalusia, que no sabíem pas en aquell moment la raó que tenia...

Abans de marxar a plaça (avui serem vuit a sopar, si, altra vegada!, però aquest cop no són fills sinó amics) deixeu-me dir que ahir a la nit vaig veure un tros de "La pasión de Cristo", de Mel Gibson, que ja havia vist al cine, precisament amb l'Andreu, el que tocarà la guitarra el dia... ja que el capità i la Montserrat, la dona de l'Andreu, no van voler venir. "Per veure una pel·li de la que ja en coneixem l'argument i a més, en arameu, què vols que et digui" deien en el seu dia. I l'Andreu i jo ens en hi vàrem anar.
Vaig patir com feia temps que no patia. Però vaig entendre que, si les coses van anar d'alguna manera, segurament, van anar precisament de la manera que Gibson va pensar i no pas en plan romanticon, com a les pel·lícules que estàvem acostumats a veure quan erem petits, aquelles que ens endollaven per Setmana Santa, amb un Jesucrist d'ulls blaus i cara de místic. Ja he dit alguna vegada - em sembla que ho he dit al meu Camí de Santiago- que Jesucrist és, per mi, una de les figures importants de la Història. Independentment que sigui o no creient. I que segurament, si hagués viscut a la seva època, l'hauria seguit sense miraments i estic convençuda que me n'hauria enamorat sense remei. Que hagués estat corresposta o no, això ja són figues d'un altre paner i producte de la meva imaginació malaltissa.

Però... he d'anar a plaça, que aquesta nit tinc convidats! Ahir vaig fer una tarta tatin (m'estic entrenant per quan tingui néts...) avui repetiré, perquè em va quedar taaaaaaaaan bona...


Si m'animo us en donaré la recepta "pas a pas", com aquell dia dels cocos. Oído, Violette? Oído, Onixeta?

Apa, ja podeu respirar, que me'n vaig!

traducción: por la tarde, si los dioses me son favorables.
Como veis, no fueron favorables hasta ahora. Lo prometido es deuda, aunque creo que "ya" no necesitáis traducción, porque ya me entendéis. Sin embargo, no me importa traduciros "a mi manera" (ya se sabe que las máquinas esas traductoras no son lo mismo, que no personalizan, oigan)
Recuerdos a partir de una imagen. ¡Cuanto tiempo ha pasado desde que empecé la aventura del ordenador! Pero de eso ya he hablado otras veces, aquí y en los comentarios a otros bloggers, por lo tanto, no os daré más la lata. Sólo me recordaba a mi misma, ante un ¿Amstrad?... No soy capaz, ahora mismo, de recordar el nombre del prime ordenador que fue mío-mío y no de mis hijos o de mi primer marido, que él tenía uno de aquellos que se enchufaban a la tele, o sea, que la tele hacía de monitor y se tenía que “cargar” desde una cinta de cassette. Algunos bloggers ni siquiera debían haber nacido (glups). Pero volviendo a mi propia magdalena proustiana (luego hablaré, de Proust) os diré que por un momento se me ha ocurrido pensar que ahora, cómodamente y desde casa, escribo un post diario (o poco menos), envío y recibo correspondencia, “domino” a la perfección algunas de las funciones de mi pecé (vale, otras no las domino para nada, ya lo sé, pero ya me entendéis) y viéndome (como si hubiera volado por encima de mi misma) he recordado mis dolorosos dísa ante mi primer pecé, como os decía al principio, llorando como una Magdalena (no proustiana, esta vez) porque pensaba que nunca en la vida podría dominarlo. Y he aquí a Arare, explicándoles pequeños trucos a gente que todavía sabe menos que ella, como si de una Sra. Francis cualquiera de la tecnología se tratara.
Sobre Proust... después del toque de atención de jaka, aquél día en que hablé de las lecturas que me quería llevar a París... me di cuenta de que mucha magdalena y mucha historia, pero que no había leído nunca a Proust. Y no corta ni perezosa (ahí no tengo que traducir) me fui a Fnac (si, qué pasa, aunque lo critique, compro muchoen Fnac) y allí me compré la primera parte del mítico “En busca del tiempo perdido” (en catalán no lo he dicho, pero desde que vi “En busca del arca perdida” siempre pienso que Proust se parecía a Indiana Jones)... se ve que son seis libros (pero Zifnab dice que son siete) Os tengo que confesar que todavía no lo he leído. Jaka, me puedes decir de todo y más (ya me lo has dicho, pero has sido muy benévola conmigo) me lo merezco. En aquél momento estaba con la biografía de Montserrat Roig – que ya terminé- y luego empecé con “París no se acaba nunca, de Vila Matas, que me había recomendado Frac y que también he terminado. Y también tengo dos que esperan ser leídos, todos ellos, antes que Proust. Uno de ellos se llama “El hilo de Ariadna”, de una tal Mariona Masferrer, que no conzco, y que me dejí Feli, la amiga que me soporta cuando vamos a caminar y, a veces, a correr. Cuando corremos no tiene que soportar mis confesiones, porque no puedo ni hablar, sólo se puede oir “buf buf”. Cuando caminamos, la pobre me escucha en confesión y casi diría que a veces me acaba dando la absolución. Bendita sea, tiene el cielo ganado.
Sigo cuando vuelva del Caprabo, lo juro (Arare, no jures, que tienes once a comer otra vez...)

Ya he vuelto y ya estoy con la comida de hoy (nueve, otra vez.... dioses del Olimpo, quiero descansaaaaaaaaaaaaaaaaaaar!!!)

El otro libro que tengo es uno que me dejó Andreu, el amigo que toacrá la guitarra el día... pero eso ya lo explicaré en su momento, si lo hago. El libro en cuestión es de José María Loperena y se llama “El circo de la justicia”. Me estoy riendo bastante con él, lo empecé anteayer y me va quedando la constatación – una vez más- de que la justicia es “un cachondeo”, como dijo aquel alcalde andaluz no recuerdo cuando ni por qué motivo, no sabíamos entonces cuánta razón tenía, el hombre...

Antes de irme al mercado (el día que lo escribí) os dije que el miércoles por la noche (¿o fue el martes?) vi un trozo de la película de Mel Gibson “La pasión de Cristo”, que ya había visto en el cine, precisamente con Andreu, ya que ni Montserrat, su mujer, ni el capitán, quisieron ir con nosotros. Decían que para ver una peli de la que ya conocen el argumento y encima, en arameo, que no venían. Y no vinieron. Me hizo sufrir mucho, la película. Pero entendí que, si las cosas fueron de alguna manera, es más probable que fueran como en esa película que como en otras, mucho más romanticonas,que nos han ido endilgando a lo largo y ancho de los años, con unos Jesucristos guapos, de ojos azules y cara mística. Alguna vez he dicho – creo que en mi camino de Santiago- que Jesucristo, para mi, es una de las figuras más importantes de la Historia. Independientemente de que yo sea o no creyente. Y que, si hubiera vivido en aquél tiempo, me habría enamorado perdidamente de él. Que hubiera sido correspondida o no, eso ya es otra historia, producto de mi imaginación desbordante (que no desbordada, todavía). Y ahora añado que ya sé que para los creyentes este comentario puede llegar a ser uuna blasfemia. Pues pido perdón humilremente, pero lo sostengo.

Y ahí ya lo dejé, que tenía que ir al mercado, que por la noche tuve invitados. Repetí una tarta tatin, el miércoles por la noche ya hice una y puedo decir que esta vez quedó igual de buena pero menos bonita de aspecto (me faltó media manzana para “tapar agujeritos”) habría quedado más mona, pero en fin... que estaba – dicen, porque a mi no me gusta- riquísima.

02 d’abril, 2007

Quin horror


Acabo de sortir del cine. Per sort, per la llei de Murphy però que avui ha actuat al revés, hem anat amb els dos cotxes, el capi amb el seu i jo amb el meu. Hem anat a la sessió que començava a 3/4 de 5 perquè així sortiríem relativament d'hora i perquè és mig festa i perquè... Pel que sigui. He decidit acompanyar-lo a veure una pel·lícula que he suposat que s'assemblaria una mica a Troya o a Gladiator. Primer error.
La pel·li es diu 300 i no sé si em posaré a tota la comunitat blogaire en contra, perquè em titllaran de retrògrada, ja que està tota feta per ordinador i això es veu que mola molt, però sentint-ho molt, després d'intentar imaginar-me que m'estava agradant (que no era el cas) i després de posar-me a dormir quan ha sortit en Jerjes vestit de drag queen i descobrir - una vegada més- com en són de dures les butaques del cine quan no t'agrada la pel·lícula, m'he dit a mi mateixa "però si porto el meu cotxe, valga'm déu, què faig aquí com una idiota, empassant-me aquest joc d'ordinador ple de sexe de pacotilla, sang, fetge i ceba de porc"...
Total, que aquí estic per treure-li del cap a qualsevol ànima de canti que es pensi que la peli val els 6 euros que et claven (avui 5,50, que és el dia de l'espectador) per convèncer l'ànima de canti, deia, que val més la pena quedar-se a veure "El club" a "la nostra" o escriure un post, o llegir el diari o fins i tot anar a passejar sota la pluja.
Ni tan sols em molestaré en fer una anàlisi de la peli: no s'ho val. I ar, els enamorats d'aquest tìpus de pel·lis ja em podeu treure els ulls, que aguantaré com una jabata. He dit.

Luego lo traduzco, que voy a merendar.

Que merienda más larga, ¿verdad?
no, en realidad es que ya he cenado y todo. Bueno, veamos: lo que digo más arriba y en catalán es que esta tarde he ido al cine a ver 300 y he salido a media película porque no la aguantaba más y ya no sabía ni cómo sentarme. Cuando he visto la pinta que llevaba Jerjes, que parecía una drag queen, ya me he echado a reir yo solita. Creo que la mía ha sido la carcajada que ha desencadenado a su vez un chorro de carcajadas entre palomita y palomita de los niñatos que no llegaban ni a los 12 años, que esa es otra. Mi capitán ha aguantado estoicamente, porque en realidad estas pelis tipo tebeo a los hombres os encantan. Si, no niego que la mujer de Leónidas está muy buena, pero francamente, para ver señoras estupedas no haría falta ver esa película. Y para ver sexo cutre de pacotilla, tampoco. Ahora bien, si lo que gusta es ver piernas, brazos y cabezas volando, sangre por doquier y cómo los "buenos" de los espartanos engarzan a los "malos" de los persas como si fueran aceitunas rellenas, pues bueno... entonces sí.

Total, que yo pensaba que era una antigua, pero ahora ya no. Ahora me temo que soy ...

cielos!

¡soy una momia!

Jolines, casi me convencéis... vale, os dejo el trailer. Que no niego que, como juego de ordenador, está muy bien hecho. No, eso no os lo niego.
Voilà!


Amors /Amores


Hoy, el título del post no va a tener nada que ver con el significado de la palabra. Pero yo soy de mente rápida (no me junten la preposición y el substantivo anteriores, por favor) y mientras estaba pensando el post, mi cabeza ya estaba rondando por los blogs y decidiendo que Arare se ha enamorado irremediablemente de algunos y algunas de vosotros/vosotras. (Caramba con la corrección política, que me hace teclear más de la cuenta)...


Sigo. Estaba en "casa" de Vert, releyendo su último post y los comentarios, cuando me he topado con una frase de manel, que me ha hecho pensar "gran acierto". Luego he reflexionado: pero si esto es lo que decimos siempre los que tenemos o hemos tenido algo que ver con la pedagogía"...


La frase en cuestión es muy sencilla:


"Sólo si nos hacemos preguntas,seremos capaces de contestarnos".


Yo diría que esa es una de las principales esencias del frasco. Si no nos preguntamos, jamás nos responderemos. Y no responderse, es muy triste, señores. Y aun es más triste que las preguntas las hagamos a aquellos en quienes un día confiamos... y que no sólo no nos las respondan, sino que encima, pasemos por imbéciles. Que es lo que a lo mejor somos cuando confiamos en ... (ya la estoy liando otra vez, así que vuelvo a mi soliloquio anterior y me dejo de historias)


En este sentido y en catalán, hay alguien que se hace muchísimas preguntas y nos anima a que le ayudemos a responderlas. Yo siempre le acabo diciendo que todo es mucho más sencillo, pero es porque yo soy una vaga.


Y como que ya casi es la hora de empezar con el souflé nuestro de cada día dánosle hoy, otro día seguiríamos con los amores. O no.


Nois, avui no tradueixo, que se'm fa tard i vol ploure (us ho juro)

01 d’abril, 2007

Per molts anys, mare/Felicidades, mamá



Aquest és el primer ballet que vaig veure (Coppelia) ... recordes? em va agradar tant! i fa tants anys!...

PER MOLTS ANYS!